De Bókkeriejers op Sjaelberg
’t Is väöle ieëwe geleje,
wie ze hie róndj reje.
Op buk, vertèlle de verhaole,
ze höbbe hieël get geroufdj en gestaole.
Ze staon bekèndj es de bókkeriejers,
det wore ech gein leef vriejers.
Ze wore gemein, mer ouch loas,
dao woondje d’r oppe Kloasterhaof op St. Joas.
Die hawwe ’n bezunjer kètting,
die óm eder geboew ging.
Waerdje de kètting geslaote,
den hawwe ze de vogel aafgesjaoate.
Want… de däör ging vanzelf aope.
Op ’n flinke buit nao kóste de den haope.
Det ginge ze oetprobere op ’n nach.
De waeg haw hun nao de kepel Sjaelberg gebrach.
Hieël get luuj hawwe dao bie Maria gehuuer gekrege
en det waerdje neet verzwege.
Verlosj van hun leid
lete ze kosbaarhede achter oet dankbaarheid.
Ze spandje de kèttin róndj ’t geboew
mer… krege die neet toe.
Ze hawwe eine sjakel tekort
en toe bleef daodoor de port.
De volgendje nach kome zie weer trök
eine sjakel d’rbie.
Mer weer… eine sjakel tekort
en toe bleef daodoor de port.
Zoa ging ’t hun nog ’n paar nachte
zónger det die get opbrachte.
Ze wore waal geslepe en loas
mer ginge mit laeg henj trök nao St. Joas.
Zoa besjermdje Maria zelf häör kepel.
Det kaldje zich róndj, gans snel.
Toen kome ze baeje van alle kenj
en natuurlik neet mit laeg henj.