Mevr. Truus Welters-Janssen is geboren in Montfort op 13 januari 1934 en overleden te Maasbracht op 5 februari 2006. In 1959 is ze gehuwd met Karel Welters en ze werd moeder van 4 kinderen.
Ze woor jaorelank óngerwiezeres in Mofert en Brach. Al vreug intresseerdje zie zich väör de Limburgse taal en cultuur. Ouch sjreef ze bie bepaaldje gelaegeheje al gedichte. Pas nao häör pensionering begós ze actief te sjrieve en ouch te sjildere. Nao häöre doad loog d’r ’n belangriek archief aan proza en poëzie in ’t dialect van häör gebaortestreek Mofert/Brach. Ze woor sikkertaresse van Veldeke Krink Ech vanaaf 1998 tót kort väör häör sterve in 2006.
Brach, sjoaner den men hauw gedach
Midde in het Limburgse landj
ligktj dao aan de oastelijke kantj
van het struimendj water
ein dörpke, det later
oetgreudje toet groat Brach:
sjoaner den men hauw gedach.
Höbtj geer Brach en ómstreke
Waal èns good bekeke?
Mit zien weie en zien akkerlandj,
zien bosse en ziene waterkantj?
Ich haw het uch gezag.
’t Is sjoaner es men haw gedach
Edere zomer opnuuj zuse
ummer mieë Pruse
Wooróm kómme die
eigelijk hie,
nao oos dörpke Brach?
Sjuus, ómdet het sjoaner is
Den men hauw gedach.
In het bos oenger de buim,
In het graas langs de zuim
Van het water
en de grindjgater
kinse röstig aeve
biekómme van het jachtige laeve.
Auch det huertj bie oos Brach,
det sjoaner is den men hauw gedach
De dörpkes, die der bie zeen geduudj
höbbe gans Brach vernuudj.
De juweelkes mit water en dieke
zeen oos Brach kómme verrieke.
En daodoor is Brach
nog sjoaner den men hauw gedach
Eder van uch haetj waal èns róndjgekeke
in het Törp en ómstreke.
Det ligktj dao idiaal
tösse Maas en Kanaal.
Mit zien sjieke strötjes en pleintjes,
zien geboewe, graote en kleintjes,
mit zien gesjiedenis,
wo zoavöl van behaoje is,
det edere Staeveswaerter der gruets op is.
Jao, auch det is Brach
Sjoaner den men hauw gedach.
De Baek is gelökkig ein dörpke gebleve
wo-in men óndagks het straeve
nao vernuujing
en oetbreijing
gaer wildj kómme en blieve.
Gewuen óm de miens
en de boerebedrieve.
Auch daodoor is Brach
sjoaner den men hauw gedach.
Kump men van ein of anger reis
weer heives
Dan zuutj men,
lang veur men heim is,
de hoagspanning Brachwaarts gaon
en, effe donerbie,
de keultores staon.
Dan witse op dees plek
is miene sjtek.
En dan dinkse aevegood nag
Brach is toch sjoaner den men hauw gedach.
Truus Welters-Janssen (1993)
Hoi, toet later
Te kort woor óze tied
te kort oos same zeen
dink noe trök
aan dae ties
van wörmdje
leefde
en gelök.
Weer bie mien begin
Ee toch bie euch
toch in euch dinke
euch werke
euch waeze.
Neet janke
óm mien gelökkig zeen
Neet janke
óm mien laeve
al woor ’t mer veur aeve
’t woor alles waerd.
Truus Welters
Wo mótte ver haer?
Noe binao twinjtig iëw geleje,
zeen Maria en Joeazef
mit häör aezelke
nao Bethlehem gereje.
Taenge de aovendj lepe ze dao
van Jan en alleman verlaote
door de sjemerige straote.
Alles, wovan ze móste lève.
hawwe ze pries mótte gève.
Häör huuske, mit zoeaväöl dróm en draan.
Het häöfke mit de hoonder en de haan.
De bleumkes, die bleudje
en het sjäöpke, det zoea good greudje.
Häör noabers en vrunj, die ze nag bezochte
veurdet ze vertrochte.
Ze wèrdje gedwónge óm te gaon.
Anges hejje ze ’t vas neet gedaon.
Hoeagnuedige spulkes,
wie kleier en aete,
houwe ze neet vergaete
mit te drage,
of op häör èzelke te laaie.
’n Half iëw geleje,
völ miense weite ’t nag good,
móste ze van hie oet te voot
mit al waat ze kóste drage
mit de sjörgker of de kinjerwage
weg van alles waat ze houwe.
Väöl miense wiste neet wo ze zouwe
wone of slaope gaon.
Ze höbbe toen hetzelfdje gedaon
es twintjig iëwe geleje
Joeazef en Maria deje.
Ze zóchte óm ein ongerkómme.
en zeen door vraemdje miense opgenómme.
En wie geitj het den noe?
Ger witj toch hoe
de miense mótte vluchte
en wie ze zuchte
ónger oorlog en geweldj?
Wie ze soms waere neergeveldj
door miense oet häör eige landj?
Wie ze soms aan de kantj
van de waeg toch nag bezwieke,
terwiel angere hulpeloos toe mótte kieke?
Kerskiendje van 19 veerennegentig
Es vredebringer zeen ver dich.
Mer wie mót tet toch mit al det volk
det wie ein waterkolk
Òm de vrede haer blief drejje,
en angs en ónrös blief zejje?
Kómtj hie bie het kerskindj
det alles de meuite waerd vindj
waat de miense veurein doon.
Laot ós den gewoon
zörge veur hör die zeen verdreve.
En veur de miense diet och nag zeen gebleve
Laot ós neerknielen bie de kräöbe
en hulp gaeve aan die het nuedig höbben.
Truus Welters-Janssen (Maasbracht, december 1994)