Dhr. Jean Boumans werd 29 september 1888 geboren te Echt en overleed te Brunssum op 16 juni 1964. Hij was gehuwd met Johanna G. Vermeulen uit Rosmalen.
Jean Boumans wèrkdje bie de Staatsmiene in Brunssum. Hij stóng aan de weeg van Groat Veldeke in 1926. Vanoet Brunssum is hae altied blieve publicere. Bie eder fieëstelikheid in Ech sjreef d’r ’n passendj gedich of stökske proza in ‘t Echter Waekblaad, mer ouch in ’t tiedsjrif Veldeke. Jaorelank woor hae wèthaojer van de gemèndje Brunssum, wo d’r begrave ligktj in Awd Rumpen.
Aafsjeid aanne “Graaf”
Doe gooje-n-oaje troewe graaf
Wo böste toch gebleve?
Ze höbbe dich mit hoed en hoar
Oos stedje –n-oet gedreve.
Mit sjöp en sjwoap en hak en reek
Zeen ze op dich losgebroake
En neemes héetj in dien belank
Auch mer ei woard gesproake.
Aan kèrels mit zwoa moardgetuug
Kòste auch neet weerstandj beeje,
Doe höbs den auch die leste leid
Mit väöl geloatenheid geleje.
Doe leeds zelfs danig aan bederf,
Al lang woorste aan ’t vervalle,
Van ummer, pot en pan en sjerf
Den wil ich dich van de res neet kalle!
Zelfs hunj zoogs doe in stervensnuoad
väöl katte holpste noa de haaie,
doabie versjafdes ’t aan ratte
ein onbekummerdj daaglijks brwoad.
Mèr vas en zeker oaje graaf
höbs doe auch sjwoan historie,
auch doe haws in oos stedje-n-Echtj
ene langen tied van glorie.
Het volk heel dich in hwoage ièr,
väöral in oorlogstieje,
väör vreèmdj gespuus van wied en zied
bewaardjes doe de börgerieje.
Die water woor doe greun en fris,
doe borgs zelfs hjêel get vèsse,
het waterduvelke-n-en de sjreür
die speeldjen in dien lèsse.
’n Kirmes woorste veùr de eènj
die breujde langs dien kantje,
doe woors e stökske sjwoan natuur
vol struuk en waterplantje.
De vrouwluu speuldjen häöre was,
det woor e grwoat geklater,
op al d’n brökskes sjilder-sjwoan,
ging det mit spas en snater.
Doe goofs aan ’t lève fleur en kleur
ei’gans appaart belève,
gei mins dee dich doe kwiet wol zeen,
nè nwoats mie van zie leve.
Zwoa bös doe, gooje-n-oaje graaf,
ei brökske van mie leve,
want hièel m’n êeste prille jeugd,
woor mit dich saamgewève.
En noe ich aafsjeid van dich num.
Sjwoan Echter stök historie,
höb ich de traonen in mien stum,
bewaar dich “in memorie”.
Jean Boumans
De “Graaf” was een zeer oude ringgracht om de kom van Echt.
Mooder
Ich höb van me leve-n-al doezendje weürd
gelèze in sjrifter en blajer en beuk.
Ich höb ze gepreufdj zwoa noa klank wie noa deepje
en nog bön ich ummer en altied op zeuk.
Om ei woard te vènje zwoa leef en zwoa zeut,
zwoa mechtig en sterk en zwoa deep en zwoa swjoan.
Besjreve, bezônge, in doezendje tale
en toch in ’t sprèke zwoa hjêel gansch gewoan.
Det woard höbbe w’r ’t eêste van alles gestameldj,
doamit stonge w’r op en w’r lagten os neer.
De ganschen daag zwèèfdje det in ooze môndj,
al woar ’t bie leid of bie ’t grootste plezeer.
Ich hoof uch det woard noe al neet mjêe te neume,
geer höbtj ’t geveuldj in de veürige stroof
Onger ’t leze, doe hadj g’r ’t al steeds op eur luppe,
eur gedöldj steldje-n ich al te lang oppep roof.
Want waat ouch al vader veur ôs heètj gedaon,
om ôs veilig te leije langs rotse-n-en klippe,
zie veürbeeldj det is jao ’t zaut van oos leve,
mer det kan aan Mooder op g’n stökke noa tippe
Want alles waat Mooder veùr os is geweestj,
ich bön neet bie machte om det te besjrieve.
Hjeèl dök zelfs en lang höb ich ’t al geprobeerdj
mer m’n pen wiltj zich neet wie ich wil loate drieve,
Toch goan ich probeeren uch e bitje te zêkke,
van alles waat Mooder veür os heètj gedoan.
Waat ich den nog tekort kom, det zôdj g’r waal wete
doa hooftj eure geist neet lang stil bie te stoan.
Die heètj-ôs verwachtj mit e zeêl vol gelök,
mit ’t zuverste plezeer, det de wèreld neet kèntj.
In wakendje nachte veür ôs ligge beêje,
en gèer zich aan zörg en veül offers gewêndj.
Och wis geer toch kênjer, wie mennige Mooder
bezwiektj ônger ’t leid van ‘ne beul van e kêndj.
Ich wêd, det nog deeper dè sjwaone naam “Mooder”
in eur herten en zeèle-n-in stông geprêntj.
Jean Boumans (Brunssum 1931 – Echts dialect)