Al vanaaf de tied wie w’r mit de oetbraak van corona te make hawwe, verzörge Piet Aben en Ton van Wegberg in samewèrking mit ’t Waekblaad de waekelikse rubriek “Waem kèntj ze nog”: Limburgse wäörd die bès nog regelmaotiger gebroektj zoewe kènne waere, mer wo min of mieë óngemerktj ’t Nederlandse waord väör in de plaats liektj te zeen gekómme. En den höbbe w’t ’t neet äöver aojerwètse zake of spulle die neet mieë väörkómme…
Woróm krant zègke inplaats van gezèt (behalve es se oet ómgaeving Venlo köms en krant dien plat is), woróm sinaasappel wo appelsien toch ouch ’n sjoan streekgebónje waord is? En ham in de plaats van sjónk, sjènk of sjink bie de slechter.
Kómmendje waeke is d’r i.v.m. vekansie gein Waeblaad. Daoróm hie ’n paar wäörd óm die periode te äöverbrögke:
Weer raapdje nog gaw ’n paer oet de zandj
En den nao sjoal mit de paer inne handj.
En es se ’n paer its
Kris se vanzelf ’n kits.
De slaaj en de spinaaj wore bie pap altied top
Die stónge d’r lekker gelp op.
“Hie,”zag mam den, ” num dich ’n kaokes mit
Väör dich en diene Pit.”
De erte wore geplöktj
De ougs woor good gelöktj.
De manje wore gans vol
En ónger ’t kevere hawwe weer de grótste lol.
’n Limburgse vlaaj
Ich wól det ich ’n stökske haaj.
Waat is die lekker
Op ‘n heurtje bie de bekker.
